‎”Ölmek, uyumak sadece! düşünün ki yalnız uyumakla bitebilir bütün acıları yüreğin, çektiği bütün kahırlar insanoğlunun. uyumak, ama düş görebilir insan uykusunda, çok kötü! çünkü o ölüm uykularında, sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından, ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu. bu düşüncedir uzun yaşamayı cehennem eden. kim dayanabilir zamanın kırbacına? zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine, sevgisinin kepaze edilmesine, kanunların bu kadar yavaş yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine, kötülere kul olmasına iyi insanın bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken? kim ister bütün bunlara katlanmak ağır bir hayatın altından inleyip terlemek, ölümden sonraki bir şeyden bu kadar korkmasa, o kimsenin gidip de dönmediği o bilinmez dünya ürkütmese bu kadar yüreğini? bilmediğimiz belalara atılmaktansa çektiklerine razı etmese insanı? bilinç. böyle korkak ediyor hepimizi: düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor yürekten gelenin doğal rengini. ve nice büyük, yiğitçe atılışlar yollarını değiştirip bu yüzden, bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar.”