Küçükken okula servis ile giderdim. Büyüdüm ve liseye başladığımda uzun uzun yürümeye başladım. Artık okula yürüyerek gidiyordum. Hem de ilkokulumdan 3 kat daha büyük bir mesafede olmasına rağmen. Yaklaşık 35 dakikada okula varıyordum. Her sabah aynı saatte evden çıkıyor, aynı saatte okula varıyordum. Geçtiğim sokaklar aynıydı. Ara sıra evin birinin önünden gazete çalardım ve yürüye yürüye gazetemi okuyarak okula varırdım. Sonradan aynı mahallede oturduğum bir çocukla arkadaş oldum. Beraber gidip gelmeye başladık. Yol boyunca muhabbet ederdik. Sonra lise bitti ben dershaneye başladım. Bu sefer dershaneye yürümeye başladım. Yine tek başıma kalmıştım. Bu sefer aynı güzergahı paylaşabileceğim bir arkadaşım yoktu. O aralar sigaraya başladım işte. Yol boyunca üç sigara içeniliyordum. Yürürken sıkılıyordum ve bir sigara yakıyordum. Bazen dershaneye yaklaştığımda sigaram bitmemiş oluyordu. Yolu uzatmakta buldum çareyi. Küçükken okulla ev arasındaki mesafe kısa olmasına rağmen bana çok büyük geliyordu. Büyüdükçe mesafeler arttıkça bana kısa gelmeye başlamıştı. Sigaraya başlamıştım, insanlarla anlaşamıyordum. Kendime yürünecek yeni yollar bulmuştum. Kiminde ıslanmış, kiminde susuz kalmıştım. Yollar bana sabretmeyi öğretti. Her yolun sonu bir yere varıyordu ve ben sabrettikçe bir yere varacağımı biliyordum. Şu an buradayım ve kendimce çizdiğim bir yolda ilerliyorum. Çok uzun bir yol bu, yıllarımı feda ettiğimbir yol. Eminim bir yere varacağım, beni bekleyenin yanına.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder